Poetry

# Οι άνθρωποι μαραίνονται!

 Όταν ζουν στη φυλακή τους.

 Κανένας καρπός δεν ευδοκίμησε

                               σε σκοτεινά μέρη.

 Κανένας ανθός δεν κατάφερε να

 προσφέρει τ΄ άρωμα του.

 Μήτε κήπος να ανθοφορήσει σε ανθρώπου Ψυχή

                                                    που ήσαν καμένη γη.

   

Οι άνθρωποι ζωντανεύουν!

Όταν ζουν την ελευθερία τους.

Ο νους, πλημμυρίζει απ΄ όνειρα.

Τα χρώματα του ξεχύνονται στους δρόμους της Ψυχής,

με τέτοια ορμή που μοιάζουν σαν καταρράκτης.                                    

Μην περιμένεις κάτι…

Ψάξε να βρεις, τα χρώματα που επιθυμείς.

 Εκείνα, θα βοηθήσουν τη δύναμη της ζωής σου.

 Ζωγράφισε, και δώσε άλλη μορφή στην Ψυχή.

 Κι εκείνη, θα γοητευτεί από τις πινελιές σου…  #

# Ήρθες στη ζωή μου σαν κομήτης

που έλαμψε και γέμισε με κόκκινο χρώμα την Ψυχή μου.

Φώτισε τις αισθήσεις μου

και χρωμάτισε τα βράδια μου.

Κάθε σκέψη μου,

συνοδευόταν από το γλυκό χαμόγελο σου

                           και χόρευε στον ρυθμό του

Κάθε λέξη σου,

αγκάλιαζε τα χαμένα μονοπάτια της Ψυχής μου

Τώρα, μονάχα ο ήχος ακούγεται από τα τραγούδια τους

                                                           σ’ αυτό τον έρημο τόπο

Κι οι σκιές, κάπου εκεί, γλεντούν με τον πόνο

πάνω σε νότες της καρδιάς μου

Έφυγες, σαν άγνωστος ταξιδευτής

Ποιος ξέρει για που!

Ίσως αναζητάς να απολαύσεις χαρές,

σε άλλα γνωστά ή και άγνωστα μέρη

Ποτέ δεν μίλησες γι’ αυτά!

Έφυγες, κι έμεινε η Σιωπή

Αυτή τώρα, προσφέρει ήχους μιας μελωδίας

που ξεγυμνώνουν και αποδυναμώνουν την Ψυχή μου

Όλα ερήμωσαν και σκοτείνιασαν στις σκέψεις και τις νύχτες μου

Μόνο το δάκρυ της Σιωπής αγκαλιάζει το κορμί μου

Μέχρι που χάθηκε κι αυτό, κάτω από ερείπια

που δημιουργούν τα συνήθη λόγια της Ψυχής σου!  #

# Άκου ήχους, που ζεσταίνουν κι

  αγκαλιάζουν την σιωπή μου!

  Ο αέρας, τους φέρνει κοντά μου

  κι αγγίζουν το κορμί μου.

  Χορεύω στον ρυθμό τους

  και τα χρώματα τους ακτινοβολούν,

  σαν άστρα στις σκιές της Ψυχής μου.

  Δεν έχει σημασία αν η μελωδία τους

  είναι γνώριμη στ΄ αυτιά μου.

  Ρώτα με καλύτερα, πού φτάνει τ΄ άκουσμα τους!

  Κι εγώ θα σου πω σιωπηλά,

  Όσο γεννιούνται από τα βάθη της Ψυχής μου,

  Ηχούν δυνατά, πολύ δυνατά!!!

  Μέχρι εκεί, που ενώνεται το μπλε της θάλασσας

                                             με το γαλάζιο τ΄ ουρανού 

                                                          κι ακόμη πιο πέρα…

   Ηχούν τόσο δυνατά, που το σώμα

                                                    κυριεύει η ελευθερία

                                   κι η Ψυχή αρχίζει να τραγουδά.    #